Author: admin

Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska ma uprawnienia do kontrolowania podmiotów korzystających ze środowiska w szerokim zakresie, w tym:

1) przestrzegania decyzji ustalających warunki korzystania ze środowiska oraz przestrzegania zakresu, częstotliwości i sposobu prowadzenia pomiarów wielkości emisji i jej wpływu na stan środowiska,

2) eksploatacji instalacji i urządzeń chroniących środowisko przed zanieczyszczeniem,

3) przestrzegania przepisów o ochronie środowiska, recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, bateriach i akumulatorach, obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej, gospodarce opakowaniami oraz odpadami opakowaniowymi,

4) postępowania z substancjami zubożającymi warstwę ozonową,

5) przestrzegania przepisów ustawy o mikroorganizmach i organizmach genetycznie zmodyfikowanych.

Czego WIOŚ nie może skontrolować

Inspektor WIOŚ nie ma uprawnień do kontrolowania przestrzegania niektórych przepisów ustawy o:

– zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz

– bateriach i akumulatorach.

Kontrolę przestrzegania przez sprzedawców detalicznych i sprzedawców hurtowych niektórych przepisów ustawy o bateriach i akumulatorach oraz przestrzegania przez dystrybutorów przepisów art. 37 i art. 39 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym sprawuje Inspekcja Handlowa.

Przebieg kontroli

Kontrola w przedsiębiorstwie zawsze wiąże się z przeprowadzeniem wizji lokalnej przez inspektora WIOŚ. W czasie wizji inspektor zapoznaje się z procesem produkcyjnym oraz stosowanymi technologiami, w tym technologiami służącymi ochronie środowiska. Kierownik zakładu ma obowiązek umożliwić inspektorowi przeprowadzenie wszystkich czynności kontrolnych.

Przy wykonywaniu kontroli przestrzegania wymagań ochrony środowiska inspektor ma prawo:

1) wstępu z niezbędnym sprzętem na teren, na którym prowadzona jest działalność gospodarcza oraz do środków transportu;

2) jeżeli zaistnieje taka potrzeba, inspektor jest upoważniony do wstępu, wraz z niezbędnym sprzętem, przez całą dobę, również na teren niezwiązany z prowadzeniem działalności gospodarczej;

3) przeprowadzania niezbędnych pomiarów lub badań, w tym pobierania próbek, lub wykonywania innych czynności kontrolnych w celu ustalenia na terenie objętym kontrolą stanu środowiska i oceny tego stanu;

4) oceniając stan środowiska na terenie objętym kontrolą, inspektor odnosi się do przepisów ochrony środowiska oraz do warunków wykonywania działalności określonych indywidualnie w decyzjach administracyjnych posiadanych przez kontrolowany zakład;

5) jeżeli jest to konieczne do pobrania próbek lub przeprowadzenia badań czy pomiarów, inspektor ma prawo zażądać wstrzymania ruchu instalacji lub urządzeń, a także wstrzymania wykonywania innych prac wykonywanych w zakładzie;

6) inspektor ma również prawo zażądać pisemnych lub ustnych informacji oraz wzywania i przesłuchiwania różnych osób pracujących np. w przedsiębiorstwie, jeżeli jest to konieczne do ustalenia stanu faktycznego;

7) może zażądać okazania wszystkich dokumentów i udostępnienia wszelkich danych, które mają związek z problematyką kontroli;

8) inspektor może również ocenić sposób wykonywania pomiarów emisji, ilości pobranej wody oraz odprowadzanych ścieków przez jednostkę prowadzącą pomiary, w tym poprawności sposobu pobierania i analizy próbek.

Ponadto przedsiębiorca ma obowiązek okazać inspektorowi dokumenty niezbędne do wymierzenia mandatu lub kary grzywny.

W sytuacji, gdy przeprowadzenie niezbędnych pomiarów, w tym pobieranie próbek lub wykonanie innych czynności kontrolnych, wymaga specjalistycznej wiedzy lub umiejętności, WIOŚ może upoważnić do udziału w kontroli osobę, która nie jest inspektorem, ale posiada potrzebną wiedzę i umiejętności.

Upoważniony do kontroli inspektor jest uprawniony do poruszania się po terenie kontrolowanego obiektu bez potrzeby uzyskiwania przepustki. Nie podlega również rewizji osobistej przewidzianej w regulaminie wewnętrznym kontrolowanej jednostki organizacyjnej. Podlega natomiast przepisom bhp obowiązującym w kontrolowanej jednostce organizacyjnej.

Jeżeli inspektor napotka utrudnienia uniemożliwiające mu przeprowadzenie kontroli, może zwrócić się o pomoc do miejscowego komendanta policji.

Po zakończonej kontroli inspektor sporządza protokół z przebiegu czynności kontrolnych. Jeden egzemplarz protokołu otrzymuje kierownik zakładu. Protokół podpisują inspektor i kierownik zakładu. Mogą oni wnieść do protokołu swoje zastrzeżenia i uwagi, jeśli są odpowiednio uargumentowane. Kierownik kontrolowanego zakładu może odmówić podpisania protokołu. Wtedy inspektor odnotowuje to, a odmawiający podpisu może w terminie siedmiu dni przedstawić swoje stanowisko w tej sprawie na piśmie skierowanym do WIOŚ.

Myjnia samochodowa jest przedsięwzięciem mającym wpływ na zasoby naturalne. Z tego powodu osoby zamierzające prowadzić takie przedsiębiorstwo, muszą dopełnić pewnych formalności związanych z tym, w jaki sposób myjnia korzysta ze środowiska. Niestety, nie kończy się to tylko na pozwoleniu wodnoprawnym.

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach 

Pierwszym dokumentem jest wydawana przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach. Do wniosku o jej wydanie należy załączyć:

• kopię mapy ewidencyjnej obejmującej przewidywany teren, na którym będzie realizowane przedsięwzięcie;
• wypis z rejestru gruntów;
• szczegółowy opis działalności.

Decyzja ta ocenia oddziaływanie inwestycji na środowisko i dotyczy wszystkich aspektów wpływu myjni na środowisku, w szczególności w zakresie pobierania wody i odprowadzania ścieków. Wydanie tej decyzji jest konieczne do uzyskania pozwolenia wodnoprawnego. Myjnia będzie miała także określone:

• możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko;
• wymagany zakres monitoringu;
• ryzyko wystąpienia poważnych awarii oraz katastrof naturalnych i budowlanych.

Przede wszystkim w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, wydawanej po przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko właściwy organ określa wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w dokumentacji wymaganej do wydania pozwolenia wodnoprawnego.

Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko i karta informacyjna przedsięwzięcia 

Jeżeli organ mający wydać decyzję uzna, że inwestycja może znacząco oddziaływać na środowisko (np. ze względu na znaczną ilość pobieranej wody czy miejsce odprowadzenia ścieków), to może zobowiązać do opracowania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko lub sporządzenia karty informacyjnej przedsięwzięcia. Opracowanie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko będzie konieczne, jeżeli myjnia ma zużywać ponad 1100 m³ wody na godzinę.

Raport może być wykonany wyłącznie przez podmiot o określonym doświadczeniu i kompetencjach – więc jest to kosztowny dokument. Jeżeli wszystkie zainstalowane na myjni urządzenia lub zespoły urządzeń będą posiadać zdolność poboru wody:

• mniejszą niż 10 m³ na godzinę, lub
• 1m³ na godzinę gdy w odległości 500 m znajduje się inne urządzenie umożliwiające pobór wód w ilości nie mniejszej niż 1 m³ na godzinę, z wyłączeniem zwykłego korzystania z wód;

– wystarczające będzie sporządzenie karty informacyjnej przedsięwzięcia.

Ścieki 

Właściciel myjni będzie także potrzebował pozwolenia wodnoprawnego na zrzut ścieków do wody, ziemi lub instalacji kanalizacyjnej, ponieważ ścieki przemysłowe powstające w wyniku procesów technologicznych prowadzonych w myjni zawierają substancje szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego. Chodzi tu przede wszystkim o powstające w ściekach tego rodzaju substancje ropopochodne i związki fosforu. W związku z tym obiekt ten powinien uzyskać pozwolenie, a w zasadzie dwa odrębne pozwolenia wodnoprawne.

Stroną postępowania w sprawie o wydanie pozwolenia wodnoprawnego jest wnioskodawca ubiegający się o wydanie pozwolenia wodnoprawnego lub właściciel wody. Pozwolenie na wytwarzanie odpadów Konieczne będzie uzyskanie pozwolenia na wytwarzanie odpadów, jeżeli myjnia spowoduje wytwarzania odpadów:

• o masie powyżej 1 Mg rocznie – w przypadku odpadów niebezpiecznych lub
• o masie powyżej 5000 Mg rocznie – w przypadku odpadów innych niż niebezpieczne. Odpady niebezpieczne oznaczają odpady wykazujące co najmniej jedną spośród właściwości niebezpiecznych. Właściwości powodujące, że odpady są odpadami niebezpiecznymi, określa załącznik nr 3 do ustawy o odpadach.

Ustawa z 11 września 2015 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym określa prawa i obowiązki wprowadzających sprzęt elektryczny i elektroniczny. Ustawa ta stanowi transpozycję do polskiego prawa przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/19/UE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Przepisy ustawy weszły w życie 1 stycznia 2018 r. po dwuletnim vacatio legis. Wówczas też zaczęła obowiązywać m.in. nowa definicja „sprzętu elektrycznego” i „sprzętu elektronicznego”, nowe poziomy zbierania, odzysku i recyklingu, a także nowy podział na grupy sprzętu. Ponadto w 2018 roku dane przedsiębiorców zostały przeniesione z rejestru GIOŚ do rejestru BDO i przedsiębiorcy wprowadzający sprzęt elektryczny i elektroniczny zostali zobowiązani kontynuować swoją działalność na bazie nowych przepisów, które zostaną omówione w artykule.

Ustawę o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (dalej: ustawa o zużytym sprzęcie) stosuje się do zużytego sprzętu oraz do sprzętu elektrycznego i elektronicznego (dalej: sprzęt).

Zużyty sprzęt stanowi odpad w rozumieniu ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (art. 3 ust. 1 pkt 6) łącznie ze wszystkimi częściami składowymi, podzespołami i materiałami eksploatacyjnymi stanowiącymi część sprzętu w momencie pozbywania się go.

Natomiast sprzęt elektryczny i elektroniczny definiowany jest jako urządzenie, którego prawidłowe działanie zostało uzależnione od dopływu prądu elektrycznego lub od obecności pól elektromagnetycznych, oraz urządzenie mogące służyć do wytwarzania, przesyłu lub pomiaru prądu elektrycznego lub pól elektromagnetycznych, które są zaprojektowane do użytku przy napięciu elektrycznym nieprzekraczającym 1000 V dla prądu przemiennego oraz 1500 V dla prądu stałego.

Wraz ze zmianą ustawy została rozszerzona definicja „wprowadzającego sprzęt” i brzmi ona następująco:

Wprowadzającym sprzęt jest osoba fizyczna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba prawna, która, bez względu na wykorzystywaną technikę sprzedaży, w tym za pomocą środków porozumiewania się na odległość:

• ma siedzibę na terytorium kraju i produkuje sprzęt pod własną nazwą lub znakiem towarowym lub wprowadza do obrotu pod własną nazwą lub znakiem towarowym na terytorium kraju sprzęt zaprojektowany lub wyprodukowany dla niego;

• ma siedzibę na terytorium kraju i pod własną nazwą lub znakiem towarowym odsprzedaje na terytorium kraju sprzęt wytworzony przez inne podmioty;

• ma siedzibę na terytorium kraju i wprowadza do obrotu w ramach swojej działalności sprzęt z innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego lub państwa niebędącego państwem członkowskim – z tym że za wprowadzającego sprzęt nie uznaje się podmiotu, który realizuje finansowanie na zasadzie wyłączności w ramach lub zgodnie z umową finansową, chyba że jednocześnie działa on jako wprowadzający sprzęt.

Kolejną zmianą jest wprowadzenie nowego podmiotu objętego przepisami ustawy − producenta sprzętu,którego definiuje się jako osobę fizyczną, jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej lub osobę prawną, która, bez względu na wykorzystywaną technikę sprzedaży, w tym za pomocą środków porozumiewania się na odległość:

• ma siedzibę na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego i produkuje sprzęt pod własną nazwą lub znakiem towarowym lub wprowadza na rynek pod własną nazwą lub znakiem towarowym na terytorium tego państwa członkowskiego sprzęt zaprojektowany lub wyprodukowany dla niego;
• ma siedzibę na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego i pod własną nazwą lub znakiem towarowym odsprzedaje na terytorium tego państwa członkowskiego sprzęt wytworzony przez inne podmioty;

• ma siedzibę na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego i w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie, dostarcza sprzęt w celu jego dystrybucji, konsumpcji lub używania po raz pierwszy na rynku tego państwa członkowskiego z państwa niebędącego państwem członkowskim lub z innego państwa członkowskiego;
• ma siedzibę na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego lub państwa niebędącego państwem członkowskim i sprzedaje sprzęt na terytorium kraju za pomocą środków porozumiewania się na odległość bezpośrednio gospodarstwom domowym lub użytkownikom innym niż gospodarstwa domowe.

Umowa finansowa to każda umowa lub ustalenia dotyczące pożyczki, dzierżawy, najmu lub sprzedaży odroczonej, odnoszące się do jakiegokolwiek sprzętu, bez względu na to, czy warunki tej umowy lub ustaleń przewidują przeniesienie lub możliwość przeniesienia prawa własności do tego sprzętu, chyba że jednocześnie działa on jako producent.